Week 18.5: Katoomba, Sydney

Na vele verschillende houdingen, een zeer lichaam, een vermoeide geest, bereikten we Sydney. Eindelijk! We besloten ter plekke nooit meer zo lang in een bus te zitten.
Onze reis zat er nog niet helemaal op, want we gingen door naar Katoomba, home of the blue mountains. Dit zou nog zo’n twee uur zijn met de trein, en we wisten nog niet date en hostel zoeken nog nooit zo moeilijk zou worden. 2 uur door de heuvelachtige straten van dit stadje gelopen, om uiteindelijk bij hostel nr 7 aan te kloppen, onze laatste hoop. Het werd gelukkig beloond met een zacht bed. Daar waren we aan toe, nu meer dan ooit.

We besloten nog wel meteen dezelfde dag “ the three sisters” te bekijken, want ik wist uit ervaring dat het de volgende dag compleet anders zou kunnen zijn. Aj genoot van het uitzicht en ik ook, het was prachtig en dit was echt het perfecte moment hier te zijn, het was een lange tocht geweest maar dit maakte alles goed, voldaan vonden we ons bed en sliepen als nooit tevoren.

De volgende ochtend namen we alweer afscheid want mijn voorgevoel was werkelijkheid geworden, er hing een dichte mist in het plaatsje en we besloten al vroeg terug te keren naar Sydney. Op zoek naar een hostel wederom voor 1 nacht, ditmaal vonden we hem niet en maakten een andere beslissing. We gingen vanacht door brengen op het vliegveld, waar en hoe wisten we nog niet, maar op deze manier zouden we het gaan doen.

Ontzettend toevallig ontmoette ik op het station een backpackster uit Nederland die ik eerder aan de oostkust ook had ontmoet. Het is een klein land, ahum. Het reizen staat bol van dit soort spelingen van het lot, mede dat maakt het ook zo intressant en een prachtig fenomeen. De mensen die je ontmoet, het zijn er vele honderden mischien wel meer, voegen allen een klein stukje toe aan jou reis, op die tijd en plek op aarde. Het laat je voelen dat we hier samen zijn, eveneens op deze wereld, om er met zijn allen iets moois van te maken. Als mens doet dit je goed, het laat je beseffen waarvoor je leeft en inzien hoe mooi het leven kan zijn. Thuis voel ik het ook zo maar het is goed dit elders ook te ervaren.

Het vliegveld van Sydney, ons laatste stukje in Australie brak aan, toch wel vreemd om na zo’n lange tijd afscheid te nemen van dit land wat toch ook wel een beetje als thuis heeft gevoeld, zoveel mee gemaakt, zoveel herinneringen. Maar het was tijd en het was ook goed om verder te gaan met het laatste stuk van de reis. Nieuw-Zeeland wachtte op ons.

Maar eerst moesten we nog een avond, nacht en ochten op een vliegveld overbruggen. We zochten naar een plaats om te slapen, tot we hoorden dat er in de terminal plek zou zijn om te slapen, oplossing gevonden, we vonden een bar en wachten rustig tot de bar zou gaan sluiten, rond elf uur gebeurde dit en het vliegveld ging langzaam slapen, wij namen onze intrek in een deel van de hal waar we mochten overnachten, dit samen met 50 andere gestrande reizigers.

Voor het slapen gaan ging ik nog op zoek naar een kleine maaltijd, dit omdat we weinig hadden gegeten. Helemaal alleen op een imposant vliegveld, een vreemde gewaarwording, het leek een beetje op de film “ the terminal” ik vond het laatste tentje dat open was, er klonk klasieke muziek, en een schoonmaker gebaarde mij dat ik moest roepen of de eigenaar er was. Ik riep, er was geen reactie, hongerig als ik was besloot ik te wachten, naast me kwam een vrouw staan, we maakten een praatje en wachten op de man. Mooie kleine momenten, als je er voor open staat en de schoonheid ziet van dit soort momenten is de wereld zo veel mooier. En vooral zonder saai moment.

Een korte nacht volgde en al vroeg in de ochtend mocht aj als eerst naar nieuw-zeeland vliegen, ik zou 3 uren na hem kunnen “ boarden”.
Een nieuw avontuur lag aan onze voeten en we zetten de stap zonder aarzeling.