Week 16 en 17: Melbourne, Warnambool, Apollo bay.

Melbourne was de volgende plaats die we zouden aandoen. De afgelopen dagen hadden we veel gereisd dus we besloten in ieder geval de komende drie nachten in deze overweldigende stad te verblijven. Vanaf het moment dat we uitstapten voelde het goed om in deze stad rond te lopen. We zochten een klein half uurtje naar een hostel om ons de rust te bieden die we verdienden. Navragen op straat loont.

Onbekende mensen weten vaak de weg en het is een gemakkelijke manier om die weg te vinden. Flinder street daar moesten we naar toe. We vonden al snel een hostel, in een statig pand, tegenover het treinstation, en vlakbij het bruisende, kleurrijke centrum van de stad. De prijs voor een dorm room van 4 bedden viel ons mee en zodoende waren we snel in gecheckt.

De dag liep tot dus toe perfect. Eigenlijk zoals het de afgelopen 4 maanden is verlopen, veel op de gok en goed geluk, en het is alsof de wereld dit aanvoelt en je op het juiste pad brengt. Gedurende alle tijd is dit ook de meest ontspannen manier van reizen gebleken, geen gehaast, geen stress. Zo moet het leven zijn.

De kamer in het hostel was parel wit, en zo ook de bedden, we namen onze intrek in de onderste laag van het stapelbed, maakten het de onze. En gingen op zoek naar een welkome verfrissing en iets gezonds voor in de maag.

De volgende dag begon al vroeg, de zon scheen door de ramen, en in de wandelgangen hoorde we dat het vandaag 40 graden zou worden. Lekker warm, en ook aangenaam want de warmte hier is minder drukkend dan thuis. We besloten de stad te gaan verkennen.

In de stad werden we overvallen door live entertainment, bandjes op elke straathoek, googelaars, kunstenaars en allerlei mensen die iets konden, of wellicht dachten dat ze iets konden. Het geeft de stad veel kleur en sfeer. We voelden ons op ons gemak, Melbourne had meer te bieden dan Sydney en was voor ons Nederlanders een stuk gemoedelijker.

We gingen op weg naar Albert park, het park waar elk jaar een F1 race is.
Het bleek een lange tocht, gewapend met veel vocht, en een flinke dosis enthousiasme trotseerden we de lange weg naar het park. Onderweg pakten we de bezienswaardigheden mee, denkend aan een kerk uit de achtiende eeuw of een oorlogs monument uit de eeuw erna. Dit alles onder een brandende zon die ons regelmatig de schaduw deed opzoeken.

Na een goede wandeling van twee uren kwamen we bij het park, en Aj fanatiek als hij is wou de ronde lopen. 3 kilometer was de ronde die de coureurs afleggen, waarschijnlijk in minder dan anderhalve minuut. Wij deden er iets langer over.. Het was een mooie ervaring en voor AJ een feest der herkenning, hij kende alle bochten en was verbaasd dat het circuit nu gewoon een weg was en er nagenoeg niks van te zien was, op de pit na. Dit was nu omgebouwd tot sporthal, even binnen kunnen kijken en verder met onze " lap" . Het werd al avond toen we onze weg terug vonden naar het hostel, een zeer geslaagde dag in Melbourne.

We besloten om na ons verblijf hier, verder te reizen naar Warnambool. Dit was een stadje aan de zuidkust zo'n vier uur ten westen van waar we nu zaten. De trein leek de meest logische optie en omdat we graag de great ocean road wouden zien de meest goedkope.

De vijf uur durende trein rit zou ons naar het einde van de ocean road brengen. Maar omdat we niet een te dure excursie wouden boeken, besloten we dat dit onze beste optie was.

Ook besloten we dat dit de plaats zou zijn waar we onze hangmatten zouden gaan testen. Deze hadden we eerder die dag gekocht in Melbourne voor 30 dollar. De prijs van 1 overnachting. De hangmatten waren uitgerust met klamboe zodat we in de nacht niet ten prooi zouden vallen aan uitgehongerde muggen op zoek naar vers bloed.

Omdat het regende vonden we een locatie in een speeltuin, overdekt en met toilet en barbeques voor het ontbijt de volgende ochtend. AJ is goed met touw en dat bevestigde hij door onze verblijven betrouwbaar te bevestigen aan een paar pilaren. Onwennig testen we onze bedden, het bleek comfortabler dan verwacht! We namen onze intrek in ons kleine huisje. En sloten onze ogen voor de aanstaande nacht.

Plots klonk er vanuit het duister een stem! " What are you doing here?"
Ik was nog wakker en AJ schrok uit zijn bijna diepe slaap. Het bleken 2 park wachters te zijn die er op toe keken dat er geen hangjeugd, of wild kampeerders zoals wij verbleven in het park. We stapten uit onze slaapzak en stonden de mannen te woord. Het kwam er op neer dat als we hen zouden negeren de politie later een einde zou maken aan ons avontuur in de speeltuin, inclusief een boete van 250,- dollar. We besloten ons kamp in te pakken en elders een plek te zoeken, het was nu bijna middernacht en we waren compleet gedesorienteerd in een voor ons onbekend stadje. We liepen in de richting van het strand, in de hoop een hostel of beter beschutte plaats te vinden voor onze overnachting.

Na ongeveer een uur te hebben gelopen, zwaar bepakt vonden we tot onze verbazing een hostel, welke ook nog open bleek te zijn. We kwamen binnen en boekten een nacht. Ervaring rijker en illusie armer. Hier kwamen we twee vrij jonge canadezen tegen die het bezit hadden over een auto. Na een kort gesprek vroegen ze of wij de volgende dag met hen mee wouden om de " Great ocean road" te gaan rijden!

Dit was onze missie geweest en was plotseling geslaagd, zo werd iets wat in mineur leek te eindigen, juist iets ontzettend positiefs. En ergens waren we dankbaar dat we waren weg gestuurd. Het loopt soms raar in het leven, van die momenten die je van te voren niet kan verzinnen! Het reizen zit er vol mee.

Een nieuw avontuur was geboren en al na 1 kort nachtje namen we afscheid van Warnambool. En gingen we op pad met de jongen uit Canada, zo werd onze excursie naar de " London bridge" " Twelve apostles" en de " Gibson steps" er een van 30 dollar in plaats van 2 maal 230 dollar! Een koopje en door al het voorgaande een avontuur om nooit te vergeten

Onwennig waren ze wel die canadezen, maar wij bleven gewoon ons zelf en het ijs was snel gebroken. Ook stuurden we ze aan zoveel mogelijk te stoppen omdat het uitzicht hier gewoonweg van epische proporties is. " London bridge was de eerste stop. Echt mensen dit is het googlen waard, en helaas kan ik de foto's niet uploaden op dit blog, maar ze staan inmiddels wel op mijn facebook, voeg me gerust toe om ze te kunnen bekijken. De brug is een door de oceaan gevormde rotspartij, bestond vroeger uit twee delen maar de helft is verzwolgen door de machtige oceaan, en niemand weet wanneer de andere helft zal volgen, maar het staat vast dat dit gaat gebeuren.

De volgende stop was het hoogtepunt van deze reis. " the twelve apostles" vraag me niet waarom ze het zo noemen, maar de naam is indrukwekkend, en zo is het uitzicht ook, je kunt dit makkelijk vergelijken met een bezoek aan the grand canyon of iets van die omvang. De combinatie vandaag was perfect, een oceaan vol witte golven, water onzettend blauw gekleurd, rostformaties in de oceaan als pilaren rijzend uit de golven. Het plaatje werd compleet gemaakt door een lucht met wolk creaties die geen mens kan verzinnen. Prachtig en dit moois aanschouwend doet je denken aan hoe bijzonder de wereld is en ook hoe bevoorrecht wij zijn met ons leven op onze aarde.

We vervolgden onze weg naar " the gibson steps". Dit was het laatste stukje van the roed die we die dag zouden gaan zien. Onderweg naar Apollo bay stopten we nog bij een national park, cape otway als ik me niet vergis. Hier was het alsof je in een dierentuin rond reed, koala's! In elke boom zat er wel 1, een mooi gezicht en de diertjes leken bijna te genieten van alle aandacht en gingen onverstoord verder met hun dagelijkse bezigheid, slapen en eten.

Na dit alles reden we naar Apollo bay. Wederom op zoek naar een hostel. We kwamen bij een goed uitziend pand, waar we te horen kregen net te laat te zijn om een nacht te boeken. Op zoek naar een andere, kwamen we bij Surf side backpackers in tegenstelling tot het vorige was dit een ouder pand, maar straalde meteen veel meer uit. AJ en ik waren meteen verkocht, maar de canadezen niet ze vonden het maar niks. Op dat moment besloten we dat wij hier wel zouden blijven en ook de kerstdagen hier zouden gaan door brengen. We zouden de canadezen nooit meer zien.. Vijf nachten boekten we en kwamen in een kleine maar prima kamer. Heerlijk om hier de komende dagen even bij te tanken voor het volgende deel van onze reis.

Apollo bay was een mooi pitresk plaatsje aan de kust omringd door bergen bekleed met een laken van groen gras en hoge bomen. Het voelde goed hier rond te lopen, het was een toeristisch plekje vlak aan de oceaan. We maakten kennis met onze hostelgenoten en raakten al snel bevriend.

Het hostel werd gerund door een oudere dame, ik schat dat ze een jaar of 65 was, ze had haar oude werkveld verlaten en was deze nieuwe uitdaging aan gegaan, ik herinner me haar zeggen “ door omringd te zijn met jonge mensen, blijf ik zelf ook jong”. Een mooie beredenatie. Alleen met het gebruik van de wifi was ze erg ouderwets, deze konden we maar vier uur per dag gebruiken. Maar eigenlijk als ik het anders bekijk is het modern, want door deze regel hadden we veel tijd voor andere dingen

Het strand, een oase van rust en hier waar de stranden uitgerekt zijn had een ieder zijn eigen prive plekje strand. We gingen regelmatig het plaatsje in en maakten ons de omgeving eigen

Ik ontmoette die dag een stel arabieren, ging in gesprek, nu doe ik dat met vrijwel iederen, maar tussen al die backpackers uit europa waren ze toch een vreemde eend in de bijt. Ze waren meteen erg enthousiast en wouden alles weten over Nederland. Ze rookten de welbekende smaak tabak shisha, kenmerkend voor hen als arabieren. We boden ze een drankje aan maar dit mochten ze vanwege een bepaalde geloofsovertuiging niet tot zich nemen, respect.

Die avond gingen we naar een angelsaksische kerk, het was kerstnachtdienst. We gingen ernaartoe met zijn vijfen, en eenmaal in de kerk aangekomen waren wij de enige jongeren daar. Maar de kerk straalde iets warms uit, was mooi versierd en we voelden ons welkom. Er werd wierook aangestoken, en we konden brood en wijn tot ons nemen. En de voorgangen was gekleed in een uniek pak. We zongen de welkbekende kerst liederen, alleen dan zonder muziek erbij. En uiteraard in het engels.

Het mooiste van de dienst was in mijn ogen dat we onze naaste moesten lief hebben, dit door middel van een handdruk of een omhelzing. Het gaf een gevoel van saamhorigheid, en liet me denken over dat dit bij ons ook zou werken. Na de dienst maakten we kennis met de ouders van de dominee, die toevalligerwijs ook uit Nederland kwamen. We zitten ook overal.

Na de dienst was gingen we naar ons “huis” waar we ons tegoed deden aan een fles rum, deze had onze duitse vriend eigenlijk gekocht voor de volgende dag, maar hij leek geschikter voor dit moment. Aj had het ook erg naar de zin en was verkleed in een toga, de arabieren kwamen er ook bij en het feest was compleet. Ze maakten voor aj een tulband, en toen hij Allah akhbar riep lagen ze dubbel van het lachen.

Mooi om te zien dat wat mensen in het nieuws vertellen niet waar is. Dit is waar het om gaat, echte mensen die gewoon zijn als jij en ik, niks geen fundamentalisten gewoon mensen. Die kunnen lachen om dezelfde dingen waar wij om lachen, respect hebben voor elkaar. Dit zouden we vaker terug moeten zien zodat mensen hun beeld en meningen kunnen bij stellen en gewoon gaan geloven in de goedheid van de mens.

Het werd plotseling stil, de eigenaresse was ontwaakt en verzocht ons streng doch vriendelijk ons feest elders voort te zetten. Getrouw als we waren deden we dit, en verlieten het pand. Niet veel later gingen we naar bed.

1e kerstdag brak aan, maar zo voelde het niet, het was warm, er lagen geen nette kleren klaar, geen kerstachtig ontbijt. Wel was er tijd om te skypen met thuis, hier maakten we dan ook maar gebruik van, om er zo toch nog een beetje bij te zijn.

Ons kerst diner zou bestaan uit een barbeque, een echte Australische barbeque.
Een traditie is het voor de Australiers een barbeque met kerst, mooi weer en een drankje op zijn tijd, eigenlijk verschilt het niet veel van de onze, alleen de context is anders. Onze hostelgenoten hadden het georganiseerd, en de bijdrage die wij deden zou een donatie zijn en later de afwas, het werd een gezellig samenzijn en het was leuk dit op deze manier mee te maken.

2e kerstdag bestaat niet in australie, het word hier boxing day genoemd. Een dag dat waarop de mensen gaan winkelen op zoek naar goedkope artikelen die ze eigenlijk niet echt nodig hebben, maar door de prijs wel in hun bezit komt. Niet aan ons besteed want onze backpack is klein en we kunnen geen spullen mee dragen die we eigenlijk niet echt nodig hebben.

In plaats daarvan besloten we een vuur te maken op het strand. Het is in deze periode van het jaar eigenlijk verboden, maar als onwetende toeristen wisten wij dit zogenaamd niet. We maakten een kuil en begonnen een klein vuur, in eerste instantie waren we daar met zijn drieen, maar later kwam iedereen van het hostel erbij en waren we met een man of 15. Het werd een gezellige avond bij het vuur. En toen het ten einde liep bleek het makkelijk blussen met zand.

De volgende ochtend zouden we vertrekken naar Melbourne.