Week 19: Auckland, Matamata, Tauranga

De vlucht ging snel voorbij, precies genoeg om een film “ elyssium” te kijken en me tegoed doen aan de tot nu toe nooit tegenvallende vliegtuigmaaltijd. Voor ik het wist was ik al geland, en op weg mijn backpack van de lopende band te halen, ik was vrolijk en dat mochten iedereen merken, bij de check door de doune waar iedereen altijd een beetje aarzelend en zichtbaar onprettig doorheen beweegt was ik juist vrolijk en vroeg de dame die ons begeleidde hoe haar dag was, haar gezicht klaarde op en ze vertelde dat ze bijna vrij was, je kon haar zien denken. “ eindelijk een normaal gesprek.

Eenmaal aangekomen op de luchthaven wachtte aj al op me, voor hem was de binnenkomst iets moeilijker verlopen. Hij had namelijk onze cooler bag bij zich, en omdat je al het eten wat je bij je hebt moet aangeven en aj dit vergeten was, werd hij helemaal doorgelicht en werden onze uien en verzamelde sauzen doorverwezen naar het afval. Na dit gebeuren mocht hij eindelijk het land betreden. En drie uur later kwam ik hem vergezellen.

We regelden vanaf het vliegveld een bus naar het centrum van Auckland, eveneens boekten we daar meteen ons hostel. We kwamen terecht in een “ private dorm” compleet met 2 persoons bed. Maar omdat we toch al alles delen onderweg was het delen van een bed geen probleem.

We waren toe aan rust want in tegenstelling tot wat veel mensen denken is het alles behalve vakantie, je bent constant onderweg, en het put je uit. Ook de continue stroom van nieuwe indrukken is iets waardoor we moe worden en onze hersenen soms rust nodig hebben. 3 nachten boekten we hier en de volgende dag gingen we meteen op pad om de stad te verkennen.

De stad was prachtig, natuurlijk het blijft een stad en zo als er vele steden zijn lijken ze ergens ook allemaal een beetje op elkaar. Maar deze stad had iets anders, iets mystieks over zich, het ademde de “ lord of the rings” ..

We kwamen door parken, met bomen zo groen en groot, zo hadden we ze nog nooit gezien, alleen in de film maar dat terzijde. Plotseling besloten we; als we nu een bioscoop tegenkomen dan gaan we naar binnen en gaan de nieuwe hobbit “ the desolation of smaug” bekijken.. Niet veel later vonden we er 1 en we hadden geluk want hij draaide met Imax 3-D op het grootste scherm wat we tot nog toe hadden mogen zien.

3 uur later kwamen we naar buiten en waren beide van mening dat het een boven verwachting goede film was. Die avond besloten we dat we zo snel mogelijk naar “ the shire” moesten. Ons eerste reisplan was gemaakt.

Eenmaal wakker boekten we de bus naar Hamilton, het was duur om met de bus te reizen en we besloten dit later anders aan te gaan pakken, hoe? Dat volgt later,
via Hamilton kwamen we bij Matamata aan. We boekten 1 nacht in een hostel en zouden de volgenden dag richting de set gaan!

Vroeg als we waren betraden we de bus naar de set, de chauffeur vertelde nog iets over de omgeving en de cultuur, maar niemand leek te luisteren, we waren allemaal in afwachting van wat komen ging.

Herkenning overal! De stenen ingang van “ the shire” herkenden we meteen, dit was de scene waar Gandalf het dorp binnen kwam en Frodo naast hem op de kar kwam zitten. Dit was ook het enige verhaal wat we meekregen van de tourguide, ze vertelde over dat die scene in perspectief was gefilmd en dat Frodo achter op de kar zat en Gandalf voor, zo leek Frodo klein en Gandalf groot.

Hierna waren we de druk met het maken van foto’s en voelden we ons als kleine kinderen met vers speelgoed. De groep ging steeds te snel voor ons, maar dat maakte ook niet uit, we hadden het zo naar de zin. Ook waren we stiekem aan het kijken naar een klein dingetje van de set wat we eventueel mee konden nemen. Want als fans waren we hier nu toch en zoiets kun je dan denk ik niet laten.

We kwamen aan bij het huis van Bilbo, hier stond een bord bij dat we er niet in mochten.. De tour groep was inmiddels al verder en wij besloten dat we toch echt even binnen moesten kijken, we gingen naar binnen en vonden daar een leeg huis, wat niet zo massaal leek als in de films maar waar we nu toch voet in hadden gezet, ook lagen er stukken van de boom die boven het huis is gemaakt, ons kleine stukje van de film set was gevonden en dit namen we mee naar huis. Een mooier aandenken konden we ons niet wensen, behalve natuurlijk de herinnering die op ons netvlies is gebrand.

Voldaan keerden we huiswaarts en keken naar een mogelijkheid om verder te reizen naar Tauranga. Omdat we al veel mensen hadden horen praten over dat liften zo makkelijk was en verreweg de goedkoopste manier was om te gaan reizen, besloten we dit te gaan doen. We maakten een bordje met Tauranga en al snel pikte een moeder met drie kinderen ons op. Ze zou ons verderop af zetten zodat we meer kans hadden om in Tauranga te komen.

Zo gezegd zo gedaan, super om zo kennis te maken met de bewoners van dit land, zo vriendelijk en behulpzaam. De traditionele bewoners zijn de Maori, ontzettend aardige en grote mensen, het viel me op dat in tegenstelling tot de aboriginals in Australie, de Maori wel deel uit maakten van de samenleving, wel opgeleid waren en gewoon mee draaiden in het dagelijkse leven. Een contrast met Australie, waar hopelijk ooit verandering in komt.

We werden nu opgepikt door een man die ons naar Tauranga zou brengen. Hij vertelde ons over de prachtige omgeving, iets wat ons deze keer zeker wel intresseerde. En liet ons prachtige uitzichten zien over het oogstrelende landschap.

We bedankten de man en verbaasden ons over hoe makkelijk en fijn het liften hier was, we besloten dat we van af nu altijd liftend zouden gaan reizen. Tauranga was een mooie kust plaats. We wouden eigenlijk bij zee zitten en nu zaten we daar toch iets vanaf, we boekten ditmaal voor 2 nachten en dat bleek meer dan genoeg.

Onze laatste avond was er wel een om nooit te vergeten. We waren uit eten geweest in een eet café, waarna we buiten nog even stonden te praten. Een man mengde zich in ons gesprek, Bill was zijn naam, en hij praatte veel, geamuseerd praten we mee en het bleek dat hij voor zijn werk op reis was, en zodoende hier was aanbeland. Toen het gesprek ten einde liep bood hij aan om voor ons een biertje te kopen. Dat sloegen we niet af, en het resulteerde in een avond feesten en drinken op de kosten van bill.

In dat zelfde café maakten we via Bill kennis met andere Nederlanders, het bleek ons nationale Cricket team te zijn!? We wisten tot dan toe niet dat we deze hadden, maar wel dat de sport wereldwijd gezien relatief groot is. En het was toch erg grappig dat we hier ons nationale team ontmoetten, in sommige landen is dit de sport, en velen hadden handtekeningen gevraagd, wij niet, wij dronken wat met ze en vonden dat ze bevoorecht ware nom te reizen voor hun sport, hun werk.

Een mooi einde van de eerste week in Nieuw-Zeeland.